Intervista/ Jaho Brahaj: – Mitologjia iliro-arbërore e gdhendur në lahutë. –

Flet studiuesi i njohur: Përse lahuta shqiptare është më e vjetra në Ballkan. Lahuta, kult, trajtohej si qenie njerëzore. Si i kanë interpretuar albanologët, mitet si gjarpri, ora dhe kreshniku. Si po rrezikohet antikuarët në Shqipëri nga blerësit në Kroaci. Pse ngeli në sirtar Dosja për futjen e lahutës shqiptare në UNESCO.

Nga: Dhurata Hamzai 

29 Tetor 2018

TIRANE- Eposi shqiptar i veriut, i njohur si Cikli i Kreshnikëve, së bashku me lahutën, janë dy trashëgimi antike që jetojnë në simbiozë me njëra-tjetrën. Për studiuesin dhe koleksionistin Jaho Brahaj, këto instrumente janë një dëshmi e lashtësisë së eposit shqiptar, ku evidentohen qartë figurat mitologjike me origjinë ilire- arberore. Është e qartë për studiuesit se edhe gusla serbe dhe eposi i saj postlegjendar kanë vlerat e tyre, nëse mbajnë tagrin e kohës që i përkasin.  Por.., pse u fut e para ne UNESKO gusla serbe, e ngjashme me lahutën, dhe vetë lahuten shqiptare, edhe pse është  konsideruar si më e vjetra nga albanologët europianë lahuta shqiptare, madje edhe ndonjë sllav, dhe pse nuk e mori statusin e mbrojtjes.

Duke qenë ende “gjallë”, askush nuk e vë në dyshim autoktoninë e lahutës, tingujt e së cilës marrin jetë si një kompozitë unike me eposin, instrumentin, këngëtarin dhe kostumin.
Zakonisht shkenca sllave, ka kapërcyer disa fakte, duke e kushtëzuar  burimin e Ciklit të Kreshnikëve me lindjen e eposit sllav, që janë shumë të vona kronologjikisht me faktet që datojnë në eposin shqiptar.

Për të kthjelluar debatet njëshekullore për vjetërsinë e lahutës dhe të Eposit, studiuesi i njohur Jaho Brahaj, përmes koleksionit të mbledhur në të gjitha trevat shqiptare, zbulon ekskluzivisht për Report Tv dhjetëra figura mitologjike të gdhendura në lahutë, të cilat janë në favor të tezës; se eposi buron nga periudha e kalimit prej ilirëve tek Arbërit e tek shqiptarët. Faktet janë fakte, ndaj lashtësia e eposit dhe e lahutës që e shoqëron, duhen argumentuar dhe përcjellë me statusin e akademikut për t’u mbrojtur nga UNESCO.

Jaho Brahaj lëshon alarmin për mbrojtjen e kësaj trashëgimie të rrallë, për të cilën vetë rapsodët besojnë se nuk është gjë tjetër, veçse muza që u vjen nga Zoti.

Intervista

Zoti Brahaj, ju kam parë përherë të pasionuar pas lahutës, ku në koleksionin tuaj keni disa nga lahutat më interesante dhe me detaje shumë të spikatura që tregojnë autencitetin.  Si ka nisur koleksionimi i lahutave nga ju?

-Koleksionimi im ka nisur krejtësisht rastësisht, kur dëgjova që në Krujë kishte ardhur një rus, që banonte në Kroaci, dhe po blinte lahuta për të bërë një ekspozitë muzeale në Kroaci, por atje ai do t’i popullarizonte si lahuta kroate. Pasioni për t’i mbledhur, nuk qëndron vetëm tek instrumenti i lahutave, por edhe tek fakti që unë jam nga veriu dhe unë e kam ndjerë kur kam qenë fëmijë. Kam parë instrumentistë që gjithmonë këndonin eposin dhe natyrisht i binin lahutës. Lahuta është një nga elementët më thelbësorë të trashëgimisë kulturore. Si instrument i përket kulturës materiale, dhe si mënyrë të kënduari, përmbajtja e teksteve të eposit apo figurat mitologjike, kultike etj, i përkasin kulturës shpirtërore, ku përfshihen më tej mënyra e të rënit të lahutës, mënyra si bashkoheshin shqiptarët e Veriut për të kënduar me të, e bëhet fjalë për ata të Kosovës, shqiptarëve të Malit të Zi etj.

Në foto, Ekspozite Lahuta e Eposit Shqiptar. Organizuar ne prill 2012 ne kuadrin e 100 Vjetorit te Pavarsisë Kombëtare.

Këngët e lahutës kishin një lidhje ceremoniale me me ta sidomos pas darkave në netët e dimrit. Pra, se cili është ky epos i këtyre shqiptarëve si populli më i  vjetër, ishte një dije e të gjithë albanologëve, sidomos atyre austriako- hungarezë. Po, interesimi nisi vone edhe nga tudiuesit shqiptarë.

Në 1905-n Shtjefën Gjeçovi u jep një udhëzim kolegëve të tij priftërinjve françeskanë dhe u thotë: “Patjetër të mblidhet edhe Eposi i Kreshnikëve. Me një farë droje, studiuesit tanë, por kryesisht françeskanët e Shkodrës përnjëherë nisën ta mblidhnin ne formen e shkruar te teksteve. Dhe tek “Ylli Dritës u botuan këngët e plota të para të Eposit në vitet ‘20. Përnjëherë qarqet albanologjike të Europës shfaqën një interes të madh, por edhe studiuesit u çuditën me këto perla që nuk i kishin njohur dhe shfaqën shumë interes, ndërkohë që dhe kështu u bënë botimet klasike, siç është botimi klasik i parë “Visaret e Kombit”, vëllimi i dytë që u bë më 1937. Edhe sot pas shumë e shumë vitesh ai është botimi më i mirë i “Ciklit të Kreshnikëve”, ose siç e quajmë ndryshe të Eposit Shqiptar.

Le të qëndrojmë tek përpjekjet e të parëve tanë për të mbledhur Eposin dhe për të vlerësuar lahutën…

-Para vitit 1944 është bërë një punë jashtëzakonisht e  mirë në mbledhjen e Ciklit të Kreshnikëve, falë vullnetit dhe përkushtimit kryesisht të françeskanëve shqiptarë, por edhe të autorëve të tjerë që kanë mbledhur vargje nga Cikli i Kreshnikëve.  Këta kishin edhe një favorizim të kohës, sepse atëherë Cikli i Kreshnikëve ishte shumë masiv dhe kudo që të shkoje në fshatrat e Veriut, në Pukë, në Iballe, në Shosh, në Malësinë e Madhe, në luginën e Malësisë së Gjakovës, e më gjerë, atëkohë gjeje lahutarë, por mungesa teknike bënte që të ishte shumë i vështirë studimi, ndaj sot fatkeqësisht kemi shumë pak fotografi nga ajo periudhe, nuk kemi shumë filmime, shumë incizime.  Nga Cikli i Kreshnikëve kanë mbledhur vargje edhe të huajt si etnomuzikologë e studiues të mirëfilltë  të ardhur edhe deri dhe nga Shtetet e Bashkuar të Amerikës. Pas viteve 1945, prapë është bërë një punë jashtëzakonisht e madhe. Janë mbledhur vëllime të tëra të lidhura dhe janë botuar me Ciklin e Kreshnikëve.

Ndërsa, instrumenti lahutë pothuajse është pak a shumë në fazat fillestare, që po studiohet këto vitet e fundit, sepse instrumenti i lahutës më shumë shihej nga ndonjë muzikolog për timbrin që jepte, apo a ka vijë melodike, shihej më shumë për probleme melodike muzikore sesa për përbërjen dhe permbajtjen dhe vlerat artistike te instrumentit. Megjithëse disa herë studiuesit e huaj e kanë tërhequr vëmendjen se instrumenti i lahutës shqiptare është një tregues i vlefshëm për shumë aspekte të kulturës dhe trashëgimisë shqiptare, si e kanë lidhjen me mitologjinë shqiptare, si e kanë lidhjen me kultet e vete permbajtjes se tekstit etj. Vetë, instrumenti i lahutës është kult për malësorin shqiptar. Ndërkohë, instrumenti i lahutës është studiuar sepse edhe ajo ka rëndësi po të krahasohet me instrumentet që kanë popullsitë e tjera të Ballkanit. Por përgjithësisht është rendur pas tematikës së fjalëve (tekstit) të Eposit, sepse pati disa hedhje  tezash të sllavëve, shumë të diskutuara, se “Cikli i Kreshnikëve i shqiptarëve është marrë nga Eposi i sllavëve.”

Ndaj interesimi për lahutën si instrument me të gjitha elementëve të saj kultikë, mitologjikë, të trashëguara edhe në elementë të tjerë të kulturës popullore, të gdhendjeve në dru, do të japë rezultate jashtëzakonisht të mëdha edhe për ta treguar atë në rrafshin kombëtar si pjesë të kulturës sonë.

Dhe ju më treguat se një kroat kërkon dhe po blen në Krujë, lahutën, instrumentin tonë  të trashëgimisë dhe e ekspozon më pas në Kroaci si lahutë kroate…! Si të duket kjo dhe çfarë qëndrimi keni mbajtur ju konkretisht ndaj këtij fenomeni?

-Në fakt ai është një rus, që banon në Kroaci. Ai ka blerë dhe një pronë shumë të madhe atje, diku afër Zagrebit. Kështu ai ka gjetur që në Shqipëri shiteshin instrumente me një çmim shumë të arsyeshëm për atë atje, dhe miqtë e mi më informuan se ai çfarë gjen lahuta në Kruj,ë vjen  i blen dhe i merr me vete. Madje ai ka lënë edhe porosi, që sapo të vinin ne tregun e lire instrumente të vjetër të lahutës të paguheshin dhe kur të vinte ai pas dy muaj apo pesë muajsh apo gjashtë muajsh, t’i merrte.

A nuk është kjo humbje për trashëgiminë tonë kulturore?

-Unë përmenda një rast, që një shekull përpara është botuar Eposi i dikujt tjetër këtu në Ballkan dhe Eposi ynë jo. Ne shqiptarët duhet të ndërgjegjësohemi që të ketë një vëmendje karshi këtij instrumenti, ashtu siç duhet të kemi vëmendje për gjithë kulturën tonë si trashëgimi kulturore materiale dhe shpirtërore. Ndaj unë, meqenëse nuk kishte një vëmendje institucionale, me ato mundësi financiare që kisha nisa të grumbulloj të gjitha ato lahuta që më binin në dorë. Këtë punë e kam bërë si unë ashtu siç është edhe koleksionisti tjetër Ermal Sela, që ka disa instrumente që janë me vlerë të jashtëzakonshme për trashëgiminë tonë, për skulpturën, për motivet shqiptare, për kultin, etj.

Kuptohet për një intelektual shqiptar që ka një rrogë modeste është një sakrificë të blesh e të mbledhësh këto instrumente. Për hir të cilëve elementë të trashëgimisë, të gdhendura në to, keni sakrifikuar ju?

-Për një koleksionist nuk ka rëndësi sa lahuta ke, por rëndësi kanë ato që kanë elementë me vlera. Për shembull, mua më ka ngelur merak një lahutë që e ka njëri në një lokal. Ai e ka hedhur diku atje midis tymit. Është një lahutë që nuk e kam hasur diku tjetër qoftë në literaturë qoftë edhe në foto ose nëpër shkrime. Është me gjarprin, por me figuracion human, njerëzor dhe gjarpri është në mitologjinë e kreshnikëve si gjapëri hyjni që shëron plagët e Mujës. Është shumë e habitshme edhë që në një ekzemplar tjetër gjendet edhe portreti i orës, dhe unë e kam bërë përshkrimin e saj  sipas tekstit te Eposit te shqiptareve, ashtu si e pershkruajne lahutaret mbartes te tekstit dhe ruajtes te kesaj figure ne skulpturen antike te ardhur deri ne ditet e sotme.

Pra ju po ju tërheq vjetërsia, autenticiteti i motiveve që gjenden në lahutë?

-Mua më tërheq ajo që është autoktone, e trashëguar tek instrumenti i lahutës, sepse instrumenti lahutës është punuar nga vetë instrumentistët kryesisht. Ose, nëse atyre nuk u vinte ndoresh, ua bënin të tjerët, të afërmit apo nga fshatrat rrotull. Për shembull ka fshatra në Pukë që në dhjetë shtëpi, nëntë kishin lahutë. Nuk mund ta përfytyroje që familjet që kishin një farë stabiliteti të mos kishin lahutë. Për shembull, kjo traditë vijoi deri në fund të shekullit të 19-të deri e madje në mesin e shekullit të 20-të. Por ka pasur në këto lahuta të veçanta falë mjeshtërisë, vepra skulpturore arkaike që shprehin jashtëzakonisht shumë, për të na thënë se lahutat janë kult, janë mit. Plus kësaj janë dhe vlerat artistike, plus kësaj në shenjat e lahutës janë simbole piktografike që shpjegojnë mbarsine e shtëpisë, kultin te ndryshme.

Vura re se shpjeguat se në bishtin e lahutës, ose ne trupin e saj ka elemente kulti, por si e keni vërtetuar se instrumenti i lahutës apo vetë eposi është një kultë për vetë shqiptarët?

-Që instrumenti i lahutës është kult për shqiptarët, kjo nuk diskutohej. Lahuta kur varej në mur, nuk lejohej të varej as një lloj petku apo objekti tjetër krahas saj, as pushka nuk varej pranë. Lahuta ku plasaritej apo vjetërsohej, nuk digjej, nuk thyhej. Zakonisht ajo mbrohej ose duke u futur në ndonjë arkë, ose duke u futur në tavan dhe atje lihej që “të shkrihej” vetvetiu, nëse kishte ngelur qoftë edhe një trashëgimtar sado fëmijë i vogle, lahuta lihej të tretej aty, nuk futej në arkë. Në arkë futej kur kishte fatkeqësi që nuk kishte trashëgimtarë ose sic thame, kur ishte bere e paperdorshme nga vjetersija. Lahuta qëndronte në shenjtërinë e saj dhe këto janë të sanksionuar si kode të pashkruara dhe nuk kishin nevojë të shkruheshin se funksiononin në mënyrë natyrale.

Po ju vet sa lahuta keni në koleksion?

-Rëndësi ka sa lahuta kam që kanë një vlerë përfaqësuese dhe një vlerë individuale brenda llojit të tyre, që tregojnë për trashëgiminë, sipas formave të vjetra. Unë kam rreth 14-15 nga këto, që i çmoj, pastaj kam edhe të tjera.

Sa daton lahuta më e vjetër në koleksioni n tuaj?

-Më e vjetra, për fatin e mirë, që unë kam është lahuta me portretin e kreshnikut.  Kreshniku është gjysmë hyjni, një hyjni i vdekshëm por edhe pas vdekjes vijon jetën nën tokë, duke qëndruar këmbëkryq si hyjni. Është një formë jashtëzakonisht e thjeshtë dhe impozante, që të ngjall individualitetin e një personi me autoritet. Kjo është një lahutë mbi 200-vjeçare, që duket nga patina që ka. Është e bërë nga drurët më të qëndrueshëm, dru lisi, dhe dihet që lisi shkon mbi  300 vjet nëse mbahet pa lagështirë.

Mosfutja e Dosjes së Lahutës Shqiptare në UNESCO është nga një lloj keqkuptimi nga vetë anëtarët e UNESCO-s për vjetërsinë e saj apo për gabimet që janë bërë në prezantimin e lahutës dhe të eposit nga ne?

-Ndoshta dhe prej neglizhencave ose moskujtesës, sepse dosja kalon edhe nëpërmjet Ministrisë së Jashtme nga nëpunës shqiptarë. Nëpërmjet shtetit i paraqitet UNESCO-s. Por ajo nuk është paraqitur asnjëherë në UNESCO, domethënë, që ndoshta UNESCO as nuk e di se ne paskemi përgatitur një dosje. Se sa dosje mund të përgatisim dhe ne i kemi lënë sirtar nuk ka përgjegjësi UNESCO. Ministria e Kulturës ka dhe të tjera probleme në drejtim të Eposit dhe të fushës së trashëgimisë kulturore. Por kur u përgatit dosja çfarë aktiviteti bëri MK për lahutarët. Cfarë ka bërë MK për ciklin e Kreshnikëve. A kemi listë sa lahutarë kemi sot. A ka bërë botime popullarizuese të njohjes së lahutës, botime jashtëshkollore. Unë kam parë që Kisha Ortodokse Autoqefale i bënë të shkëlqyeshme tekstet njohëse si të njohim artin ikonografik dhe pikturën murale, si dhe shpjegimet, se cili është shenjti në pikturë, shpjegime që  ndoshta janë edhe të palejueshme të bëhen edhe në programet shkollore, ndërsa kujtojmë që ne nuk kemi të tilla tekste njohëse për polifoninë. Këto mirë që bëhen, por pse të mos jetë dhe lahuta në këto tekstet si trashëgimi, apo të tjera trashëgimi materiale si xhubleta. Dosja për në UNESCO u bë gati, por pritej që të bashkohej me Kosovën si shenjë solidariteti.  E papranueshme është që nuk është bërë asnjë veprim tjetër që të futet në UNESCO, sepse nëse futet në listën e saj, e detyron kjo gjë Ministrinë e Kulturës që të bëjë veprimtari për njohjen dhe ruajtjen e lahutës si trashëgimi kulturore.

Në një bisede që kam bërë me lahutarin Isë Murriqi, flitet për disa elementë që koordinojnë, apo shpallin një ngjarje të caktuar në harmoni me kostumin, qëndrimin e lahutarit, përdorimin e instrumentit. Nëse i krahasojmë me lahutarët serbë a shoqërohen këngët me të gjitha elementët që i kanë lahutarët shqiptarë?

-Kjo pyetje që më bëre është një temë shumë e gjerë. Tema është shumë e gjerë, sepse e para është kjo që duhet të theksojmë: Cikli i Kreshnikëve ose Eposi Shqiptar ka një subjekt, një vjetërsi që kalon shekujt, por që mund të kalojë edhe mijëravjeçarë dhe heroi i tyre nuk është një heroi historik, por është një hero mitologjik… Cikli kryesisht i serbëve, ka personazhe historike si, Krajleviçe Marku, madje dhe personazhe reale te historise se arberve, etj. Këtu është edhe ndryshimi thelbësor i teksteve të këngëve të atyre dhe të këngëve tona. Ky ndryshim teksti sjell atë që është gjurmuar, dhe vetë serbët e pranojnë se kuvendet kishtare ortodokse të tyre e kanë pasur jashtëzakonisht të zhvilluar ciklin e tyre epik, sepse murgjit ishin propaganduesit më të mëdhenj që i këndonin heronjve. Dhe kanë pasur këtë që nuk e theksojmë se serbët kishin në regjimente ushtarake lahutarë që iu këndonin heronjve historikë…

Gazeta: Shqiptarja.com